همه اینها یک پیام دارند:
و آن اینکه ما نیز ممکن است فردا روزی شرایطی مشابه آنها پیدا کنیم خودمان بیمار شویم و یا پدرمان یامادرمان یا فرزندمان، دچار بیماری صعب العلاجی شود.
نگاهمان را تغیر دهیم بیمار بودن ،خود غم بزرگی است ولی همراه بیمار بودن و بیمار داشتن پول دوا و درمان نداشتن ،دنبال نسخه و دارو . . . دویدن ،غم بزرگتریست که نیاز به گذر زمان و قبول واقعیت و واقع بینی دارد تا برای اطرافیان عادی شود ! تا قبولش کنند و غمش را بجان بخرند و تسلیمش شوند و برای عبور از آن آماده شوند زحمت بکشند و سختیها را تحمل کنند!شده قرض و قوله بکند که هزینه بیمارستان را جور بکند و یا ملک یا ماشینشان را بفروشند! این دو را تحمل بسیار سخت است اما یک غم بزرگ و غیر قابل تحمل دیگر وجود دارد که باعث و بانی ش من یا شما در نقش اطرافیان آشنایان همکاران و اقوام و کادر پزشکی درمانگاهها و کلنیک ها و بیمارستانها هستیم!
یک فرد بیمار وقتی ما را میبید که سالم هستیم و میخندیم و از زندگی لذت میبریم خودش دچار ضعف روحیه میشود به حال ما حسرت میخورد پس ما هم بر سر او نزنیم و با گفتن کلماتی مانند (اوف-نچ،نچ نچ - وای ،. . . . )خانه امید بیمار را ویران نیکنیم نگاه ترحم آمیز ما به او کمکی که نمیکند هیچ بیشتر اورا در هم میریزد ! جملات منفی و البته بیشتر مواقع غیر واقعی و غیر کارشناسی خطرناکتر از خود بیماری هستند جملاتی از این قبیل را بهتر است هرگز به بیمار نگوییم!
- ای بابا دیر متوجه شدی باید زوتر آزمایش میدادی . . . .
-این بیمارستان پزشک خوب ندارد باید بری بیمارستان فلان. . .
-پدر من اینجور بود فوت شد . . . .
-شیمی درمانی خیلی سخته . . . .
-آندوسکپی حس خیلی بدی داره . . .
-وای شما هنوز خیلی جوان هستین . . . !!!
گفتن این حرفها نه تنها بیمار را نا امید میکند بلکه حتی همراهان را نیز به سختی دچار میکند،انگیزه ها را میکشد و انرژیها را تلف میکند اگر واقعا اطلاعات کافی درخصوص بیماری فرد ندارید اظهار نظر نکنید از مثالهای خانوادگی بپرهیزید!
بیمار تک تک جملات را میشنود و ارزیابی میکند پس بجای جملات فوق و جملاتی شبیه آنها بهتره است یا اظهار نظر نکنیم یا امیدواری و امید بخشی را لپ کلام خود قرار بدیم و اگر از وضع بیمار و بیماری وی اطلاعات کافی داریم با دلیل و برهان و رعایت اصل امیدواری و اعتقاد به نیروی برتر موجود در فکر و اندیشه انسانها و اکتشافات و اختراعات و یافته های جدید و توانایی ها دانشمندان و پزشکان ، او را راهنمایی کنیم یادمان باشد در هر مرحله رعایت این نکته که بیشتر بیماریها قابل علاج هستند امیدواری فراوانی به بیمار میبخشد! جملاتی از این قبیل را فراموش نکنیم!
-شما بیمار هستین؟؟؟باورم نمیشه! نه ماشااله سرزنده و شاداب هستین بخدا توکل داشته باشید!
-دکترای اینجا خوبن ولی شاید امکاناتشان کم باشه
- یادمان باشد که مرگ و زندگی یک منشاء دارند پس تا زنده ایم بهره لازم و کافی را ببریم سالم و مریض ندارد هرکسی ممکن است تا ده دقیقه دیگر زنده نباشد . . .
-من انرژی زیادی در شما می بینم و مطمئن هستم شما بر بیماریتان غلبه خواهید کرد . . .
حرفهای ما که بماند نگاههای ما هم ارزیابی میشود مبادا با نگاهی درهای امید را روی کسی ببندیم بیمار همه را بدقت زیر نظر میگیرد و خود را جای شخصیت معرفی شده شما میگذارد پس لازم است همه چیز را رعایت کنیم! به او انرژی امید و انگیزه بدهیم صبوری و تلاش همراهان و خانواده بیمار را ندیده نگیرم و همواره به شیوه ای مناسب قدر دان آنها باشیم اگر امکان دارد در یک یا چند شیفت جای خودمان را با آنها عوض کنیم و به آنها استراحت و به خودمان فرصت بسیار با ارزش تجربه یک درد و رنج را بدهیم تا اونوقت بهتر شرایط را درک کنیم! فرصت بدست آمده را با کمک های بشر دوستانه هرچند اندک بخصوص به افراد فقیر و شهرستانی به تجربه ای عالی تر که روح و روان ما را دگرگون میسازد تبدیل کنیم و این فرصت را مرتب به قلب و روح خود بدهیم و پیش آمادگی برای مسئله و مشکلی پیدا کنیم که هیچ کس از گزند آن در امان نیست!
لینک مستقیم http://mihanhamkar.com/buy_product_step2.php?uid=1746&pid=1572
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
