اگر در منزل خود بیمار لا علاج دارید اگر از اقوام شما کسی بیماری صعب العلاج دارد اگر کودکی در اقوام شما لاغر و ضعیف است اگر همکار شما مدتی از در بیمارستان بستری است اگر همسایه شما در اثر شیمی درمانی همه موهایش ریخته است اگر در مطب پزشک معالج خود شخصی را می بینید که بچه 15 ساله اش را بغل کرده به سختی آن را جابجا میکند درحالیکه تمام اعضای حرکتیش فلج است . . . . .
همه اینها یک پیام دارند:
و آن اینکه ما نیز ممکن است فردا روزی شرایطی مشابه آنها پیدا کنیم خودمان بیمار شویم و یا پدرمان یامادرمان یا فرزندمان، دچار بیماری صعب العلاجی شود.
نگاهمان را تغیر دهیم بیمار بودن ،خود غم بزرگی است ولی همراه بیمار بودن و بیمار داشتن پول دوا و درمان نداشتن ،دنبال نسخه و دارو . . . دویدن ،غم بزرگتریست که نیاز به گذر زمان و قبول واقعیت و واقع بینی دارد تا برای اطرافیان عادی شود ! تا قبولش کنند و غمش را بجان بخرند و تسلیمش شوند و برای عبور از آن آماده شوند زحمت بکشند و سختیها را تحمل کنند!شده قرض و قوله بکند که هزینه بیمارستان را جور بکند و یا ملک یا ماشینشان را بفروشند! این دو را تحمل بسیار سخت است اما یک غم بزرگ و غیر قابل تحمل دیگر وجود دارد که باعث و بانی ش من یا شما در نقش اطرافیان آشنایان همکاران و اقوام و کادر پزشکی درمانگاهها و کلنیک ها و بیمارستانها هستیم!
یک فرد بیمار وقتی ما را میبید که سالم هستیم و میخندیم و از زندگی لذت میبریم خودش دچار ضعف روحیه میشود به حال ما حسرت میخورد پس ما هم بر سر او نزنیم و با گفتن کلماتی مانند (اوف-نچ،نچ نچ - وای ،. . . . )خانه امید بیمار را ویران نیکنیم نگاه ترحم آمیز ما به او کمکی که نمیکند هیچ بیشتر اورا در هم میریزد ! جملات منفی و البته بیشتر مواقع غیر واقعی و غیر کارشناسی خطرناکتر از خود بیماری هستند جملاتی از این قبیل را بهتر است هرگز به بیمار نگوییم!
- ای بابا دیر متوجه شدی باید زوتر آزمایش میدادی . . . .
-این بیمارستان پزشک خوب ندارد باید بری بیمارستان فلان. . .
-پدر من اینجور بود فوت شد . . . .
-شیمی درمانی خیلی سخته . . . .
-آندوسکپی حس خیلی بدی داره . . .
-وای شما هنوز خیلی جوان هستین . . . !!!
گفتن این حرفها نه تنها بیمار را نا امید میکند بلکه حتی همراهان را نیز به سختی دچار میکند،انگیزه ها را میکشد و انرژیها را تلف میکند اگر واقعا اطلاعات کافی درخصوص بیماری فرد ندارید اظهار نظر نکنید از مثالهای خانوادگی بپرهیزید!
بیمار تک تک جملات را میشنود و ارزیابی میکند پس بجای جملات فوق و جملاتی شبیه آنها بهتره است یا اظهار نظر نکنیم یا امیدواری و امید بخشی را لپ کلام خود قرار بدیم و اگر از وضع بیمار و بیماری وی اطلاعات کافی داریم با دلیل و برهان و رعایت اصل امیدواری و اعتقاد به نیروی برتر موجود در فکر و اندیشه انسانها و اکتشافات و اختراعات و یافته های جدید و توانایی ها دانشمندان و پزشکان ، او را راهنمایی کنیم یادمان باشد در هر مرحله رعایت این نکته که بیشتر بیماریها قابل علاج هستند امیدواری فراوانی به بیمار میبخشد! جملاتی از این قبیل را فراموش نکنیم!
-شما بیمار هستین؟؟؟باورم نمیشه! نه ماشااله سرزنده و شاداب هستین بخدا توکل داشته باشید!
-دکترای اینجا خوبن ولی شاید امکاناتشان کم باشه
- یادمان باشد که مرگ و زندگی یک منشاء دارند پس تا زنده ایم بهره لازم و کافی را ببریم سالم و مریض ندارد هرکسی ممکن است تا ده دقیقه دیگر زنده نباشد . . .
-من انرژی زیادی در شما می بینم و مطمئن هستم شما بر بیماریتان غلبه خواهید کرد . . .
حرفهای ما که بماند نگاههای ما هم ارزیابی میشود مبادا با نگاهی درهای امید را روی کسی ببندیم بیمار همه را بدقت زیر نظر میگیرد و خود را جای شخصیت معرفی شده شما میگذارد پس لازم است همه چیز را رعایت کنیم! به او انرژی امید و انگیزه بدهیم صبوری و تلاش همراهان و خانواده بیمار را ندیده نگیرم و همواره به شیوه ای مناسب قدر دان آنها باشیم اگر امکان دارد در یک یا چند شیفت جای خودمان را با آنها عوض کنیم و به آنها استراحت و به خودمان فرصت بسیار با ارزش تجربه یک درد و رنج را بدهیم تا اونوقت بهتر شرایط را درک کنیم! فرصت بدست آمده را با کمک های بشر دوستانه هرچند اندک بخصوص به افراد فقیر و شهرستانی به تجربه ای عالی تر که روح و روان ما را دگرگون میسازد تبدیل کنیم و این فرصت را مرتب به قلب و روح خود بدهیم و پیش آمادگی برای مسئله و مشکلی پیدا کنیم که هیچ کس از گزند آن در امان نیست!
لینک مستقیم http://mihanhamkar.com/buy_product_step2.php?uid=1746&pid=1572
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
